Baarmoeder deel 3: Gouden draad

Baarmoeder

Deel 3: Gouden draad

Ik zit op een meditatiekussen in een kring met tien andere vrouwen. We luisteren naar de rustige stem van Marike die ons meeneemt in een meditatie over onze baarmoeder. Mijn handen liggen op elkaar gevouwen op mijn onderbuik en maken contact met die magische plek diep van binnen. Marike vraagt ons om met onze volledige aandacht naar onze baarmoeder te gaan en te ontdekken wat we daar nog hebben opgeslagen.

Het duurt even voordat ik me volledig op mezelf kan richten. Ik voel weerstand. Ben ik bang voor wat ik tegen zal komen? Ik heb niet het idee dat ik nog onverwerkte issues heb opgeslagen. Hoewel die issues over van alles zouden kunnen gaan, moet ik meteen aan mijn bevallingen denken. Die waren heftig, maar daar ben ik voor in therapie geweest. De heftige emoties die daar nog op zaten ben ik gelukkig kwijt. Waar komt die weerstand dan vandaan?

Ik focus me op mijn ademhaling, duw mijn buik zachtjes in en uit en laat mijn gedachten de vrije loop. Langzaam voel ik me steeds verdrietiger. Ik denk aan mijn derde kind. Het kind dat nooit geboren is. Niet omdat er iets misging, maar omdat ik besloot dat het voor mijn lijf beter was om niet nog een keer zwanger te worden. Ik dacht dat ik, nu mijn jongste al bijna negen jaar is, daar wel overheen was. Maar blijkbaar zit er toch nog een laatste restje verdriet. Ik geef mezelf de ruimte om het verdriet te voelen en laat de tranen stromen.

Mijn tranen, de stem van Marike en de begeleidende muziek zorgen ervoor dat ik nog verder naar binnen keer. Mijn gedachten keren terug naar mijn baarmoeder, naar de kinderen die daar zijn ontstaan en naar de manier waarop ze uit mijn baarmoeder de wereld in zijn gekomen. Ik voel het litteken wat daar van binnen nog zit. Genezen, maar nog niet geheeld.

In gedachten stel ik me een prachtige, glanzende gouden draad voor. Ik rijg hem aan een naald en begin de wond te hechten. Met elke steek die ik zet voel ik de levensenergie terugkeren, voel ik mijn pijn wegebben en mijn eigen kracht toenemen. De gouden draad wordt opgenomen in het weefsel, het litteken licht fel op en een stralend gouden licht verspreidt zich door mijn lijf.

De muziek ebt weg en ik word me langzaam weer bewust van de ruimte waarin ik zit. Van de vrouwen om me heen, van de steun en liefde die we elkaar bieden en van de warmte van de zonnestralen die door de kieren van het gordijn schijnen. Ik voel mijn handen op mijn buik, adem nog een keer diep in en uit en open langzaam mijn ogen.

Dank je wel lief lijf. Het is goed zo.

Photo by Joshua Sortino on Unsplash