Een mooi verhaal?

Een mooi verhaal?

Ik zit op de bank bij mijn tante. Vanmorgen stond er een vriendin van haar voor haar deur. Mijn tante vertelt met een onzekere stem dat ze het lastig vond haar vriendin zo te zien. “Hoe te zien?” vraag ik. “Nou, ze draaide zich bij het weggaan nog even om. En hoewel ze lachte, zag ik in haar ogen een ander verhaal. Ze wilde sterk zijn, de schouders eronder, denken aan nieuwe oplossingen en vooral niet huilen. “Er zijn anderen die het nog zwaarder hebben. Ik kan tenminste nog buiten voor de winkel spullen verkopen. Het komt vast wel weer goed”, zei ze nog dapper tegen me.”

“Maar ze is moe. Heel moe. De rek is er nu wel uit. Ze had gerekend op deze decembermaand. Geteld hoe ze met de kerst inkomsten alles toch nog een beetje goed kon maken. Ze had zichzelf voorgenomen om met het extraatje wat ze wellicht zou overhouden een weekendje weg te gaan. Met haar dochter. Ik wilde het liefst even naar haar toelopen. Haar een knuffel geven. Zeggen dat het goed komt. Maar we hielden afstand, dat leek ons beiden toch wel gewoon verstandig.”

“Maar Didy, ze zag tóch de vraag in mijn ogen. Ze zuchtte en vertelde me een beetje. Dat ze het ook niet meer wist. Dat het zwaar is en dat ze er nu verdomme wel een keertje klaar mee is. Tegelijkertijd benoemde ze alsnog oplossingen: “Ik mag die spullen buiten, ik maak er het beste van wat het kan zijn, en ik doe mijn best het gewoon thuis gezellig te maken in plaats van dat weekendje”.

“Ze moet de kar te vaak in haar eentje trekken, Didy. Terwijl ze voor mij en zoveel mensen juist dat lichtpuntje is in deze pittige tijd. De plek waar je even een praatje komt maken, waar je je hart mag luchten en waar je altijd op een vrolijke glimlach kan rekenen. Maar bij wie mag zij even rusten? En wanneer? Haar schouders hingen en ze had uiteindelijk ook geen woorden meer. “Maar”, zei ze. “Jouw nicht schrijft toch verhalen? Misschien heeft die wel de woorden. Kan ze hier niet een mooi verhaal over schrijven?””

Ik kijk mijn tante aan. Poe. Een mooi verhaal? Dat weet ik niet. Woorden? Weet ik niet of ik die heb. Ik zou zo graag tegen haar en alle winkeliers willen zeggen: Ik zie je. Ik weet dat het zwaar is. En ik hoop dat je weet dat je altijd mag komen huilen als het even niet meer gaat. Maar de woorden om haar verhaal goed te vertellen? Dat weet ik niet.

Photo by FilterGrade on Unsplash