Een nieuw begin

charles-forerunner-gapYVvUg1M8-unsplash.jpg

Een nieuw begin

Nog niet eerder is ze zo bang geweest als op die donkere nacht in januari. De trein waar ze een uur geleden instapte, raast voort met een ongewoon hoge snelheid. Als ze niet beter zou weten, zou ze denken dat hij alsmaar sneller gaat. Ze houdt zich krampachtig vast aan de leuning en probeert haar ademhaling onder controle te krijgen. “Hij weet niet dat ik hier ben. Hij kan het niet weten. Hij kan het niet weten.” Als een mantra dreunen de gedachten door haar hoofd.

Ze richt haar blik naar buiten en probeert zich te focussen op de omgeving. Alles is donker, op een enkele straatlantaarn of raamlicht na. Ze telt alle lichten die ze ziet en wordt langzaam een klein beetje rustiger. Misschien is het dan toch gelukt. Misschien is ze eindelijk vrij. Ze tast naar het buideltje wat ze onder haar trui heeft verstopt. Gelukkig, het is er. In de tas heeft ze haar paspoort en al het geld wat ze in de afgelopen jaren bij elkaar heeft gespaard. Het moet genoeg zijn.

“Hello, miss. Hello. You need to wake up”. Ze schrikt en slaakt een gil als ze de hand van de conducteur op haar schouder voelt. Hij lacht vriendelijk: “Bad dream?”. Ze knikt. “We are here now. Can you get your things and get off the train please?” “Yes, yes of course.” Ze grijpt snel haar twee tassen en loopt achter de conducteur aan. Schichtig kijkt ze om haar heen. Ze weet dat het niet kan, maar heeft toch het gevoel dat hij elk moment weer naast haar kan staan.

Ze stapt de trein uit en ziet dat ze de laatste is die de trein verlaat. Iedereen loopt al richting de uitgang. Voor de zekerheid verstopt ze zich achter een dikke pilaar, totdat alle mensen weg zijn en ze zeker weet dat er niemand meer uit de trein komt. Ze zucht en de zenuwen maken langzaam plaats voor een euforisch gevoel. Ze heeft het geflikt! Ze heeft die klootzak voor altijd achter zich gelaten. Ze hoeft nooit, maar dan ook nooit meer terug te gaan.

Haar stappen voelen lichter. De lucht voelt anders, fijner, frisser en ze kan haar glimlach niet langer onderdrukken. Met haar twee tassen in de hand stapt ze het station uit. Vandaag is de eerste dag van haar nieuwe leven.

Photo by Charles Forerunner on Unsplash

Previous
Previous

I am Didy and I’m an artist

Next
Next

Comfort zone