Helweek 3.0

Helweek 3.0

“Kut, nu alweer.”

Dat is wat ik dacht. Helweek: weer een week vroeg naar bed, vroeg op, gezond eten en presteren. Geen. Zin. In. Ik wil helemaal niet nog een keer kijken naar de gewoontes die ik graag zou veranderen, naar de blokkades die me tegenhouden om te stralen of naar alle manieren waarop ik een betere versie van mezelf kan worden. Ik ben nu wel goed genoeg hoor. Ik doe nu wel genoeg. Ik ga wel een beetje half mee doen met die helweek.

De laatste weken stapelden de taken zich weer op, aangevuld met allerlei leuke sociale activiteiten en uitgestelde kinderfeestjes. Ik geniet van alle levendigheid en heb ook alweer huilend op de bank gezeten, omdat ik even niet overzag hoe ik alles ging inplannen. De sportschool is weer open, de vakantie kan doorgaan en de kinderen zijn deze laatste schoolweken helemaal op. “O ja, zo ging dat.” Maar ook: een bbq moet een groep mensen groter dan vier, uit eten met vrienden en weer knuffelen. “O ja, zo ging dat!”

Het is weer druk, het leeft weer en dan nu weer een helweek… De eerste keer in januari was zo fantastisch dat ik me in alle enthousiasme opgaf voor de volgende drie helweken die de rest van het jaar nog zouden volgen. Voordat ik die eerste keer begon, zat ik er helemaal doorheen door weer een lockdown, weer thuisonderwijs en weer geen toekomstplannen. Ik had de positieve energie en verandering hard nodig. Nu heb ik echter plannen zat, zit ik lekker in mijn vel en is er zoveel moois aan het gebeuren. Ik heb er ook gewoon geen tijd voor. Ja, half meedoen is prima.

Dus gisteravond zat ik matig gemotiveerd achter mijn laptop klaar voor de openingssessie. Alex begon net als altijd in haar heerlijke enthousiasme te praten. Ik deed braaf de oefeningen mee, formuleerde doelstellingen, maar checkte ondertussen ook nog af en toe mijn social media. Totdat er een nieuw gezicht op het scherm verscheen. Het was mister Helweek himself: Erik Bertrand Larssen. Zijn heldere ogen keken me vanaf het scherm aan en ik luisterde geïntrigeerd naar zijn verhaal:

“You know, most people when they are old and are at the end of their life will say the following when asked how their life has been: It was fine. I had a good life. And that may sound like a good thing, right? They are content, their life was fine. They have lived their lives, staying in their comfort zone and looking back conclude that was a good enough life.

To me, that is not enough. I want to look back and say I had a fantastic life! I have challenged myself. I have done things I did not think I could. I have had great peaks, and deep valleys. I have chosen the hard path, out of my comfort zone, because I know that in the midst of these challenging times there are also the most fantastic emotions. You need contrast in your life, but most people just seek comfort. I won’t settle for comfort. I am willing to fight for all those amazing emotions.”

Bam. Die kwam binnen. Ik voelde me bijna betrapt. Ik was mijn leven weer steeds meer aan het invullen vanuit die comfort. Want ja, dat voelt veilig en vertrouwd. Maar ik weet ook hoe fantastisch het is als je uit je comfortzone stapt. Als ik dat niet had gedaan, was ik nooit naar New York gevlogen om bij Marie Kondo een opleiding te volgen, was ik nooit tijdens de lockdown aan mijn schrijverscarrière begonnen en had ik nooit deze inspirerende Helweek man ontmoet.

Hij zei nog iets: “This week will only kick start the process of change if you go ALL IN.”

Okay Erik, dank je wel. Dat had ik nodig. Ik wil terugkijken naar mijn leven en zeggen: het was fantastisch. Ik ben bereid om diep te gaan, voor al die heerlijke emoties die daaruit volgen. I am all in! Ik zette de wekker om vijf uur, stond vanochtend al te sporten en schrijf nu voor zeven uur ‘s ochtends mijn eerste verhaal. En dat voelt gewoon fucking fantastisch.

Let’s go!

Photo by Damian Barczak on Unsplash