Leeg scherm

Leeg scherm

Ik zit aan mijn bureau en staar naar het lege scherm. Gek genoeg is het een stap vooruit. Ik zat eerst op mijn bank en staarde daar naar mijn scherm, om vervolgens snel mijn telefoon te pakken en me af te leiden van dat wat ik eigenlijk zou moeten doen.

Eigenlijk zou moeten doen. Alleen al die woorden geven me een rot gevoel. Ik doe het weer. Uitstellen, afleiden en me daar shit over voelen. Het is een oud en enorm ingesleten patroon. Ik ben het zo zat en toch.. toch doe ik het weer.

Ik heb er in de loop der jaren een heleboel verklaringen voor gevonden en echt, ook vaak het patroon doorbroken. Ik wil teveel, ik wil te weinig. Ik heb geen duidelijk doel, ik heb zoveel doelen dat ik ze nooit zal halen. Ik wil het goed doen, ik voel me een imposter. Ik weet wat ik kan en ik twijfel. Ik baal en ik probeer mezelf niet te veroordelen.

Het zijn al die dingen en het is nog zoveel meer. De enige oplossing: opstaan, achter dat scherm gaan zitten en gewoon beginnen. Zoals nu, zoals hier. 

Ik moet lachen. Ik ken deze truc. Dit deed ik al tijdens mijn eindexamen voor wiskunde. Ik raakte altijd eerst even in paniek van de hoeveelheid ogenschijnlijk onmogelijke sommen. Daarna sloeg ik alles over en ging eerste de ruimtelijke inzicht opgave maken. Niet omdat ik die altijd goed maakte. Nee, omdat je daar altijd een berekening kon uitwerken of je het nu goed had gezien of niet. Het hele vel vol met berekeningen gaf me altijd het zelfvertrouwen om door te gaan. Om al die andere sommen uit te gaan rekeningen die ik in eerste instantie uit de wegging.

Nu werkt het precies hetzelfde. Mijn lege scherm heeft zich inmiddels gevuld met woorden, zinnen en alinea’s. Voor ik er erg in heb staat er weer een verhaal. Of het nu super goed is of niet, de letters op het scherm geven me vertrouwen. Ik kan dit. Dit is mijn talent. Ik open het volgende lege scherm en begin te typen….