Loreena

Loreena

Ik was veertien jaar en liep samen met mijn vader door de intratuin. We hadden een speciale missie. We waren niet zomaar op zoek naar nieuwe planten, bollen of gereedschap. Nee, we waren zoals elk jaar op zoek naar de perfecte, zilveren kerstbal. De dag na kerst waren we er traditiegetrouw op uit getrokken om langs de lokale tuincentra te gaan en de schappen langs te struinen op zoek naar dat ene, prachtige exemplaar. Het scoren van een koopje was zeker de helft van de pret, waarvan het zoeken naar een kerstbal na kerst.

We waren begonnen bij de intratuin en terwijl we daar liepen hoorde ik een prachtige stem door de speakers klinken. Ik tikte mijn vader aan: “Mooi he?”, zeg ik. Hij lachte naar me: “Zeker en volgens mij ken ik het ergens van. Wacht, ik ga het even aan de medewerker vragen.” Voor ik het weet stonden we gezellig te kletsen met de man van de kerstafdeling die gepassioneerd vertelde over de zangeres Loreena McKennitt. Hij was groot fan van haar en ook een beetje klaar met “Dreaming of a white Christmas”, “All I want for Christmas” of “Rudolf the rednosed reindeer.”

Ik was zo betoverd door haar muziek dat we op de weg naar huis meteen langs een cd winkel reden, zodat ik haar album “An Ancient Muse” kon kopen van mijn zakgeld. Thuis ging hij meteen op repeat en in de jaren die volgden draaide ik het album helemaal grijs. Ik stelde me voor dat ik bij haar in de concertzaal zat, ik danste terwijl niemand keek in het rond op haar klanken en droomde weg naar andere tijden. 

Het album verhuisde met me mee naar mijn studentenkamer, waar het al snel op de stapel met andere onbeluisterde cd’s belandde. Ik was, anders dan je misschien denkt na het lezen van dit verhaal, helemaal niet zoveel bezig met muziek. Ik studeerde het liefste in stilte en was verder tevreden met de radio of de muziek die andere mensen opzetten. Hoewel de cd met me mee bleef verhuizen, klonken de klanken al die jaren niet meer door de speakers.

Bijna een kwart eeuw nadat ik haar muziek voor het eerst hoorde, (mijn god, ik kan nu schrijven een kwart eeuw later…) zat ik aan een tafel met tien andere vrouwen en onze coach Yvette van den Berg. Het was de eerste dag van de storytelling opleiding. Yvette vroeg ons op te staan uit onze stoelen. Het was tijd om een beetje uit ons hoofd en in ons lijf te komen door een moving meditation te doen. Ze vroeg ons onze ogen te sluiten en te gaan bewegen op de muziek.

Door de speakers klonken de voor mij zo vertrouwde en magische klanken van Loreena. Net als de eerste keer grepen ze me weer, raakten ze iets diep van binnen en liet ik me meevoeren op de verhalen die ze vertelden. Ik bevond me direct in een andere wereld. Een wereld waar mijn fantasie als vanzelf met me op pad gaat, waarin mijn kritische gedachten naar de achtergrond verdwijnen en mijn sensuele kant naar buiten komt.

De storytelling opleiding, die ik ooit startte om mijn eigen marketing leuk te gaan vinden, bracht me net als de muziek naar onverwachte, nieuwe paden. Ik herontdekte de Didy die als veertienjarige door de kamer zweefde op de opzwepende muziek, die zich het fijnste voelde als ze danste of op het podium toneel speelde en die zo hield van verhalen. Elke dag tijdens die opleiding starten we de dag op de klanken van Loreena en elke dag zette ik een stapje dichter bij de storyteller in mij.

Vandaag, daadwerkelijk een kwart eeuw na dat eerste moment, zit ik achter mijn laptop dit verhaal te schrijven. In mijn oortjes klinken de magische klanken van.. ja je raadt het al, Loreena McKennitt. Ik denk terug aan dat eerste moment waarin ik haar hoorde en mijn vader meteen ging vragen van wie de muziek was. Ik voel opnieuw de warmte van mijn jeugd, waarin ik met mijn vader op pad ging: op onze jaarlijkse quest naar de mooiste kerstbal. 

Ik denk terug en besef me opeens dat het ook mijn vader was die mij als eerste de liefde voor storytelling bijbracht. Zijn enthousiasme voor boeken, sprookjes en theater zijn een onlosmakelijk deel van mij. Hij maakte door zijn eigen storytelling van de kleinste dingen iets bijzonders: van zijn verhalen over de grappige dingen uit zijn jeugd, van zijn twinkelende ogen als hij over zijn reizen vertelde tot aan onze gedeelde kerst quest. 

Ik moet lachen hoe alles zo ‘toevallig’ samenvalt: mijn verhalen vertellende vader, de opleiding van Yvette en de wonderlijke klanken van Loreena. Ik moet lachen, want ik weet inmiddels dat misschien wel niets toevallig bestaat en dat al die puzzelstukjes een logisch deel van mijn verhaal zijn. Stuk voor stuk zijn ze een onlosmakelijk deel van de storyteller in mij. Ik weet het en maak er dankbaar gebruik van. Ik ga zitten achter mijn laptop, laat Loreena opnieuw door de speakers klinken en vertel jullie mijn verhalen.

Photo by Mick Haupt on Unsplash