Mama

Mama

Ik sta op het grote veld met mijn gezicht richting de zon en voel de warmte op mijn gezicht. Om me heen hoor ik het geroezemoes van de andere deelnemers. Vandaag is de laatste dag van een week vol met creatieve workshops, presentaties en optredens bij Buitenkunst, midden in de bossen van Drenthe. Ik sta nu op het punt om de laatste workshop van de week te kiezen en heb een beetje last van fomo -fear of missing out-. Morgen gaan we de tent alweer inpakken en moet ik weer een jaar wachten tot het volgende keuzemoment. Ik wil nu de allerbeste, perfecte keuze maken. 

Ik heb nog helemaal niet geschilderd deze week, dus ik sta in de buurt van de docenten ‘beeldend’ die allemaal nog 1 keer vertellen wat ze vandaag gaan doen. Ik luister eigenlijk maar half, want stiekem probeer ik iets op te vangen van wat er aan de andere kant van het veld gebeurd. Daar staan namelijk de muziekdocenten en tussen al die docenten staat een kleine vrouw waar mijn aandacht door getrokken wordt. Gisteravond bij de aankondiging zong zij zo’n mooi liedje. Alleen al bij de gedachte eraan, springen de tranen opnieuw in mijn ogen.

Haar workshop vandaag gaat over dat liedje. Als je deelneemt ga je haar lied zingen, maar meer nog: je gaat zelf een couplet ervoor schrijven. Dat lijkt me superleuk én heel erg spannend! In mijn hoofd vechten de negatieve gedachten om een plekje op de voorgrond: “Ik ben een schrijver, geen zanger. Ik kán helemaal niet zingen. Ze gaan zich allemaal aan mij ergeren. Dan verpest ik natuurlijk de harmonie. Zal je net zien.” Het zweet breekt me uit. 

Deze week heb ik mezelf al aardig uitgedaagd en meegedaan aan een workshop voor mensen die niet voor andere durfden te zingen. Dat voelde eng, maar ook veilig. Ik was tenslotte niet de enige toen. Maar dit is next level! Toch is er ergens tussen al die negatieve gedachten ook een ander stemmetje. Een stemmetje dat steeds meer ruimte in mijn leven inneemt en me op dit moment vertelt: “Je wilt daar bij zijn. Daar is je Joy. Volg je gevoel!”  En voor ik tijd heb om stil te staan bij wat ik doe, loop ik snel naar de andere kant van het veld en sluit me aan bij de zangworkshop. OMG, wat doe ik ?!

Met een kleine groep gaan we naar de witte tent die aan de rand van het grote veld staat en voor vandaag onze werkplek zal zijn. We zijn met ongeveer 20 deelnemers en Kyra, de docente, nodigt ons uit om rond de piano te gaan staan. Zodra ze begint te zingen, luisteren we allemaal als betoverd naar haar stem. Het lied gaat over haar moeder en hoe de relatie met haar is veranderd nu ze zelf moeder is geworden:

Mama, ik zie nu wie jij was

Een meisje dat de wereld droeg

Zodat ik nergens bang voor was

Maar ook een vrouw

Die me alles leren zou

-Kyra Bououargane

Als ze de laatste noten heeft gezongen, veeg ik de tranen uit mijn ogen en kijk om me heen naar de reacties van de anderen. Ik ben zeker niet de enige bij wie dit lied een gevoelige snaar raakt. We zijn hier allemaal omdat we iets te zeggen hebben over de relatie met onze eigen moeders, omdat we dat wel moesten delen en bereid waren daarvoor onze eigen onzekerheden aan de kant te zetten. Ook daar ben ik namelijk niet de enige in. Gelukkig geeft Kyra ons niet veel tijd ons stil te staan bij onze zenuwen en zet ons hard aan het werk.

Uit de teksten die later die ochtend met elkaar gedeeld worden, blijkt dat we inderdaad stuk voor stuk iets kwijt moesten. Ik hoor het allemaal voorbij komen: de kritische moeder, de verstikkende moeder, de afwezig moeder. We praten er niet over met elkaar, maar in de liedteksten komen ze voorbij. In hele concrete, mooie beelden, geschreven in korte zinnen, zitten al die verschillende moeders verborgen. Het geheel levert tegelijkertijd een heel liefdevol en een hele eerlijke kijk op ja, alles moeder eigenlijk. 

De dag vliegt voorbij en om vijf uur lopen we weer terug naar onze tenten. Het lied zingt door mijn hoofd, ik denk aan mijn moeder en voel me blij. Ik ben trots op mezelf, maar ook heel zenuwachtig voor het optreden van vanavond. We mochten kiezen of we onze eigen regels solo wilde zingen of met de hele groep. Ik voelde me opnieuw dapper en koos voor de solo optie, maar poeh.. eng is het zeker.

Die avond schijt ik zeven kleuren, maar de regels van het refrein geven me moed. Ik voel me nog steeds een meisje én ik ben die vrouw die mijn kinderen alles leren zou. Ik wil ze laten zien dat alles mogelijk is, als je je eigen angsten aankijkt en uit je comfortzone stapt. Dus hoe eng ik het ook vind, vandaag zing ik mijn eigen regels, solo en voluit voor mijn kinderen, mijn moeder en uiteindelijk vooral voor mezelf:

Je woorden negatief, en ik voel jouw onrust

Zwaarte in jouw dag, terwijl je mij gedag kust

Vandaag zie ik je lopen met mijn dochter in je hand

Ze vertelt je haar geheimen, terwijl jij aan haar lippen hang

-Didy van der Lans

Mama, ik zie nu wie jij was

Een meisje dat de wereld droeg

Zodat ik nergens bang voor was

Maar ook een vrouw

Die me alles leren zou

-Kyra Bououargane