Mijn held

Mijn held

In een flitsende vaart schiet hij voorbij en danst moeiteloos tussen de bewegende objecten door. De manier waarop hij alles naar zijn hand zet, geeft mij een bevredigend gevoel. Ik kan mijn ogen niet van hem afhouden. Hij is duidelijk een geschenk uit de hemel, zo goed als hij mijn gedachten lijkt te kunnen lezen, meteen tot actie overgaat en precies doet wat ik niet durf. Ik word helemaal warm van binnen. Dit is hem. Mijn held…

Deze dinsdagochtend begon compleet troosteloos. Net als al die andere honderdduizend dagen van de tweede lockdown. Ik zat in de auto op de terugweg van een energieloze sportsessie bij de fysio. In theorie heel fijn om weer te mogen sporten, maar de mondkapjes, het bordje “alleen naar de wc in noodgevallen” en die vreselijk geur van de handontsmetter stoorden me vandaag meer dan anders. Het weer weerspiegelde ook nog eens mijn gemoedstoestand: grijs, grauw en druilerig. Gewoon zo’n, eh kutdag zeg maar.

Ik was dus zielig. Heel zielig. Dat begrijp je. Bloedchagrijnig, gefrustreerd en vol zelfmedelijden zat ik vervolgens in de auto terug naar huis. Ik had normaal gesproken al de neiging om al mijn frustraties lekker in een doosje te stoppen en dat doosje dan te openen op het moment dat ik me in het verkeer begaf. Ik geniet namelijk stiekem best wel van het lekker roepen naar andere chauffeurs, sneaky mijn middelvinger naar ze opsteken en zo af en toe eens op mijn toeter drukken als zo’n idioot een achterlijke verkeersmanoeuvre uitvoert. Vandaag ergerde ik me vanwege alle troosteloosheid nog net een beetje extra, met name aan al die sukkels die bleven hangen in de linkerbaan. “Schuif nou gewoon op, arghhhh!”

Totdat hij ineens voorbij flitste en mijn leven compleet op zijn kop zette. Vanuit mijn achteruitkijkspiegel zag ik hem al aankomen, maar had toen nog geen idee wat voor magische manoeuvres deze man zou gaan uitvoeren. Ik zie hoe hij een auto inhaalt, om vervolgens net schuin voor hem te blijven hangen.  Met zijn knipperlicht signaleert hij streng naar die slome linkshanger dat hij moet opschuiven. De chauffeur lijkt niet direct door te hebben wat hem overkomt, wat ertoe leidt dat de man ook nog eens gefrustreerd naar hem gaat gebaren. Wat heerlijk!

Dit proces beperkt zich niet tot deze ene auto, maar herhaalt zich met elke slome linksrijder waar de motorrijder voorbij zoeft. Man, man, man wat enorm heerlijk dit. Mijn held. Zomaar uit het niets komt hij mijn troosteloze dag binnenrijden en maakt zomaar mijn wildste fantasieën waar. Van bloedchagerijnig slaat mijn humeur direct honderdtachtig graden om en is deze dag opeens de beste dag sinds tijden. Zwijmelend zie ik hem langzaam uit beeld verdwijnen… 

Ik zucht en stuur in gedachten een korte liefdesbrief naar mijn redder in nood: 

“Lieve meneer agent, die vandaag op de A4 iedereen de les las. Je bent mijn held. Ik hoop je snel weer te zien. Kus, Didy.”

Photo by Jean Gerber on Unsplash