Vermannen

Vermannen

Het is woensdagochtend en samen met Alex loop ik naar school. We zijn zoals altijd lekker aan het kletsen. Het gaat over van alles en nog wat, als ik mezelf de volgende woorden hoor zeggen: “Ik moet me gewoon even vermannen…” Ik vergeet spontaan waar ik het over heb, want ik blijf hangen bij dat woord: “vermannen”.

“Eigenlijk gek”, zeg ik tegen Alex. “Waarom heet dat vermannen? Alsof alleen mannen stoer kunnen zijn. Het valt me op dat we best veel wat soort dingen in onze taal hebben. Vrouwen kunnen net zo goed stoer zijn.”Alex knikt. Hij houdt met zijn negen jaar gelukkig van dit soort gesprekken: een stukje taal analyseren is aan hem wel besteed. “Op deze manier krijgen jongens het idee dat ze altijd stoer moeten zijn en meisjes juist niet”, ga ik verder.

“Ja”, zegt hij. “Ik vind jou heel stoer mama”. Ah, de scheet. Heerlijk zoals ze op die leeftijd nog tegen je opkijken. “Soms wel, soms ook niet”, zeg ik. Een beetje nuancering bijbrengen kan natuurlijk geen kwaad. Hij denkt na. “Dat klopt. Soms lig je ook heel lui op de bank en soms wil je naakt in de zee springen. Dat vind ik wel stoer”. Ik moet lachen. Hij kent me duidelijk beter dan ik dacht. Wat een prachtige voorbeelden van mijn stoere en niet zo stoere gedrag.

Samen lopen we het schoolplein op. In het midden blijven we staan. Daar wil hij altijd geknuffeld worden, niet te dicht bij het hek, maar ook niet te dicht bij school. Hij geeft me een lieve knuffel en rent vervolgens stoer als eerste de school in. Zacht en stoer, hij uit het, net als zijn moeder, gelukkig allebei.