Diep

Diep

Ik staar naar het donkere, gladde wateroppervlakte. Recht voor me weerspiegelt de maan in het rimpelloze water. Het is een heldere nacht en behalve mijn eigen ademhaling hoor ik geen enkel geluid. Het is rustig, ik ben rustig. Het is goed zo. Ik trek mijn schoenen uit en zet mijn eerste stap in het donkere water.

Ik voel dat het water ijskoud is, maar het dringt amper tot me door. Ik loop, stap voor stap, steeds verder het diepe water in. Als ik de bodem niet meer voel, zwem ik voor de zekerheid nog een stukje door en neem dan een grote hap adem. Ik voel me kalmer dan ik me in een lange tijd heb gevoeld en opgelucht laat ik me onder water zakken. Langzaam blaas ik alle zuurstof uit mijn longen, terwijl ik steeds dieper onder water zak. 

De stilte die volgt zuigt alles in zich op. Ik denk niets meer, voel niets meer en hoef niets meer. Diep, dieper, diepst…

“Mama, mama, mama.”

Als van oneindig ver dringen de woorden vaag tot me door. Ik voel nog steeds de kalme zwaarte van die diepte in mijn lijf en wil niet naar boven komen. Een kleine hand wordt zachtjes op mijn arm gelegd en schud me heen en weer: “Mama?” 

Plots schrik ik wakker en snak hijgend naar adem. Ik kijk om me heen en wordt me langzaam bewust van het schemerende licht, de zachte dekens en de vage schim van mijn zoon naast me.

“Ik heb een nachtmerrie gehad”, zegt hij zachtjes. “Mag ik een knuffel?”. Ik spreid mijn armen, geef hem een knuffel en trek hem net wat harder tegen me aan dan nodig. Hij kruipt onder de dekens en geeft zich helemaal over aan de omhelzing. Geluidloos laat ik de tranen over mijn wangen lopen, kus zijn kruin en aai zachtjes over zijn haar. “Het komt goed”, fluister ik. “Het komt heus allemaal weer goed.”

Photo by Cristian Palmer on Unsplash