Kun je lachen…
Kun je lachen…
Ik ben grappig.
Ik heb misschien een bepaald soort humor: sarcastisch of gif zwart, zoals mijn man liefkozend tegen me zegt. Overigens pas nadat hij om me heeft gelachen, dat snap je.
Mijn kinderen vinden me doorgaans dan weer niet zo grappig, wellicht omdat ik ze te vaak in het ootje neem. Maar goed, daar kan ik dan weer hartelijk om lachen.
Ja, ik ben heus grappig.
Tijdens een middelbare schoolreis zei een vriendin eens compleet gefrustreerd het volgende tegen mij en een andere vriendin: “Jullie lachen alleen om elkaars grappen en om die van jezelf!” Zij boos, ik eh weer aan het lachen natuurlijk. Ze had gelijk, mijn grappen waren echt heel grappig
Ik hou ook van lachen. Ik vind niets leuker dan met een groep vrienden om de tafel zitten, net iets teveel drinken en dan heel veel lachen. Heerlijk! Dan lach ik hard en hardop. Bij films, series of boeken lach ik ook, maar wat minder uitbundig. Een glimlach betekent dat doorgaans dat ik enorm heb genoten. Al moest ik bij: “Samantha” echt keihard lachen. Nog steeds trouwens. Briljant die grap.
Ik ben dus grappig (want mijn man en in ieder geval één vriendin vinden al mijn grappen grappig) en ik hou van lachen. So far, so good.
Alleen… nu zit ik dus met een vraagstuk. Het is momenteel bijna 23.00 uur en het is eigenlijk tijd voor bed. Ik lig in bad mijn stink zweet van de sportsessie van vanmiddag eraf te weken en typ ondertussen dit briljante verhaal. Over mijn prangende vraagstuk: hoe komt het dat ik zo grappig ben, maar zulke serieuze verhalen schrijf? Over depressie, angst en ongewenste intimiteiten. Over je hart volgen, moederliefde en nat zand. Waarom schrijf ik eigenlijk nooit gewoon iets grappigs?
Je begrijpt: een zeer belangrijk vraagstuk dat direct de nodige aandacht behoeft. Want klopt het eigenlijk wel dat ik grappig ben, als ik niets grappigs schrijf? En zie ik eigenlijk wel de luchtige kant van het leven, als ik alleen de donkere belicht? Waar is mijn spark joy enthousiasme en zwarte galgenhumor gebleven? En nog belangrijker: waar is Samantha?
Nu hebben we natuurlijk allemaal wel eens een existentiële crisis zo ‘s avonds laat in het warme water van een aangenaam bad. Zelfs ondanks, of mogelijk juist veroorzaakt door, de poeplucht van een door dochterlief uitstekend gelegde drol in de wc naast dat bad. Of hebben jullie dat nooit?
Anyways, ik dwaal af.
Wat ik eigenlijk wil zeggen: Ik ben echt, heus en waarschijnlijk heel grappig en zodra ik uit deze existentiële crisis ben gestapt, zal ik zeer binnenkort dat hilarische stukje van mijn talent ook eens met jullie delen.
Kun je lachen….