Er is altijd een verhaal

Er is altijd een verhaal

Het meisje in de trein dat met haar neus in een boek geduwd zit: zij heeft een verhaal. Ze zit zo al een half uur en ze heeft nog niet één keer haar bladzijde omgeslagen. Als je goed kijkt, heeft ze haar blik regelmatig helemaal niet op de bladzijde, maar kijkt ze naar de jongen die een stukje verderop met zijn vrienden luidruchtig grappen zit te maken. Ze is natuurlijk stiekem verliefd op deze jongen. Ze zitten elke dag op dezelfde tijd, in dezelfde trein, op weg naar school en vanachter haar boek kijkt ze naar hem en fantaseert over het gesprek dat ze ooit met elkaar zullen hebben. Morgen, morgen dan gaat ze hem gedag zeggen. 

Het gezin in dat huis op de hoek waar de gordijnen altijd van zijn gesloten: zij hebben een verhaal. Hun jongste dochter is geboren met een overgevoeligheid voor licht. Ze kan alleen naar buiten als het donker is en zit dagen en dagen alleen maar binnen. In huis zijn de gordijnen beneden altijd gesloten, zodat ze daar onderdeel kan zijn van een gewoon gezin. Het hele gezin is daarmee dagelijks afgesloten van het leven buiten. De oudere zus is tegenwoordig bijna nooit meer thuis. Ze kan er niet meer tegen om zoveel in het donker te zitten. Ze voelt zich steeds vaker somber, maar durft er niet over te praten tegen haar ouders. Haar zusje heeft het sowieso zwaarder dan zij. Ze mag eigenlijk niet klagen.

De oude meneer die heel voorzichtig richting de supermarkt schuifelt: hij heeft een verhaal. Het is glad buiten en het is eigenlijk niet zo verstandig voor hem om naar buiten te gaan. Hij gaat toch, want hij wordt helemaal gek op de twaalf vierkante meter waar tegenwoordig zijn dagen slijt. De supermarkt is het uitje waar hij elke dag naar uitkijkt. Een praatje met de caissière, de straatkrantverkoper of een vriendelijke voorbijganger, daar heeft hij altijd zin in. Vandaag heeft hij geluk. Een gehaaste moeder die net haar kinderen naar school heeft gebracht ziet de oude man en vraagt of ze hem kan helpen. Opgelucht neemt hij dankbaar haar arm. Het was toch wel gladder dan hij had gedacht. Samen schuifelen ze  al kletsend richting de supermarkt.

Er is altijd een verhaal: het meisje had misschien wel gewoon last van de luidruchtige grappen, het gezin heeft wellicht een hekel aan voorbijgangers die naar binnen gluren en het zou ook kunnen dat de oude man niet op twaalf vierkante meter woont, maar in die villa aan de rand van het dorp. 

Tja, ik zie gewoon altijd een verhaal. Overal….