Onderbuik

Onderbuik

“Mama. Ik vind het spannend”, zegt ze. Het is de eerste maandag na de vakantie en we lopen richting school. “Dat snap ik, schat”, zeg ik geruststellend. “Ik zou het ook spannend vinden, maar uiteindelijk is het alleen maar belangrijk dat jij het mooi en cool vindt.” Ze knikt en glimlacht voorzichtig. Opgewonden blijft ze naast me lopen en slaakt af en toe zenuwachtige kreetjes.

De hele vakantie had ze er al om gevraagd. “Mama, mag ik nu alsjeblieft naar de kapper? Mag het? Mag het?” Ze wist al maanden welk kapsel ze graag zou willen. En dat was niet zomaar een kapsel. Ze wilde namelijk de helft van haar hoofd ‘kaal’ scheren en de andere helft van haar haar lang laten. Ze had het kapsel op een foto gezien en was helemaal overtuigd. Dit was het allercoolste kapsel ever en zij wilde dat!

Ik moest lachen om haar enthousiasme en vond haar ongelooflijk stoer. “Mama! Mag het nou?”, riep ze nog een keer. “Eh, dat moet ik even met je vader overleggen”, zei ik. 

Het was op zich niet gelogen. Ik wilde sowieso even checken wat hij ervan vond, maar ik zei het meer omdat ik zelf tijd nodig had om erover na te denken. Ergens wilde ik het liefste meteen roepen: “Ja, tuurlijk mag dat!”, dus waarom hield ik mezelf dan tegen? 

In mijn hoofd hoorde ik alle redenen waarom dit geen goed idee was. “Zou het haar wel leuk staan? En als het niet leuk stond, wat gaan we dan doen? Past dat kapsel wel bij een kind van 9 jaar? En wat als ze er spijt van krijgt?” Ja, maar…. Ja, maar…. Ja, maar. Ik werd er zelf moe van en kreeg langzaam door waar ik mee bezig was: ik was alle voors en tegens tegen elkaar aan het afwegen en probeerde er een rationele en weloverwogen beslissing over te maken.

An sich was daar wellicht niets mis mee, behalve dat ik er al een tijdje achter was dat ik het beste kon kiezen vanuit mijn gevoel. Ik had juist voor mezelf besloten dat ik voortaan altijd zou luisteren naar dat onderbuik gevoel. Dat gevoel dat allang weet wat de beste beslissing is. “Word je er blij van? Ja? Doen! Nee? Niet doen.” Zo simpel was het en nu stond ik toch weer te dubben, omdat het niet over mezelf, maar over mijn dochter ging. 

Het mooiste was dat mijn dochter allang naar haar eigen onderbuik had geluisterd. Zij voelde helemaal geen twijfel of ja, maars… Ze wist precies wat ze wilde, waar ze blij van werd en ze wilde het nu. Ik keek nog eens naar haar glinsterde ogen en opeens was de beslissing helemaal niet moeilijk meer. Na een ok van haar vader, maakte ik een afspraak en zat ze nog diezelfde week helemaal gelukkig in de kappersstoel. 

Ondertussen zijn Leila en ik bij school aangekomen. Ik geef haar een dikke knuffel en kijk hoe ze de deur door gaat. Ik zou het liefste al haar zenuwen uit haar lijfje knuffelen, maar weet van binnen dat het helemaal goed gaat komen. Dit is haar pad, vanuit haar gevoel en ik heb het volste vertrouwen dat ze de juiste weg heeft gekozen.