Pure liefde
“Schiet eens op”, zegt ze ongeduldig tegen mij. Ik adem nog een keer in en uit, probeer de pijn te negeren en verplaats me naar het andere bed. We rijden door de witte gangen en voor ik het weet lig ik op de operatietafel. Er branden felle lichten boven mijn hoofd, mijn armen liggen links en rechts in een soort kruishouding en ik hoor flarden van wat de artsen zeggen. Ik ben wakker, maar ben tegelijkertijd afwezig. Het voelt koud. Ik ben moe, heel erg moe.
Waarom moet ik nu in hemelsnaam hier aan terugdenken? Ik lig na een pittige yogales in de laatste ontspanningshouding. De docente heeft ons net gevraagd om terug te gaan naar een moment in ons leven waarin we echte rust hebben ervaren. Hoe kan het dan dat juist dat helse moment op die operatietafel naar boven komt? Hier wil ik helemaal niet aan denken.
De docente praat ondertussen verder: “Kies een moment waarin je volmaakt gelukkig was”, zegt ze. En ik kan er niets aan doen, ik ben meteen weer terug in die operatiekamer. Ik voel opnieuw de kou, zie de felle lichten en hoor de geluiden.
En dan, opnieuw onverwacht, gebeurt het. Ik hoor haar voor de eerste keer huilen. Niet veel later is ze daar, met haar gezicht heel dicht bij de mijne, mijn dochter. Ik voel de tranen branden in mijn ogen en ik zeg heel zachtjes haar naam. Ze draait haar gezicht naar me toe en we maken voor het eerst oogcontact. Voor heel even is er niets anders meer, alleen maar zij en ik. Geen kou, geen mensen, geen vermoeidheid, alleen wij samen in onze eigen bubbel.
Een moment van totale rust, pure liefde en ultiem geluk. Terwijl ik daar lig op mijn yogamat voel ik opnieuw de emoties van toen. En in plaats van alles weg te drukken, omarm ik het gevoel, geef me over aan de warmte en laat de tranen langs mijn wangen lopen.
Als iemand me voordat deze les begon had gevraagd wat mijn meest rustgevende moment ooit was, had ik nooit dat moment tijdens die lange, zware en uitputtende bevalling genoemd. Maar nu, vandaag, ervaar ik dat ondanks alles wat aan dat ene moment vooraf ging en ondanks alles wat daarna nog zou volgen, ik daar intens gelukkig was. Dat ik op de meest onverwachte plek, midden in de storm, helemaal tot rust kon komen.
Als ik thuiskom van de yoga en mijn dochter vraagt: mama, wil je met mij spelen? Hoef ik voor deze keer even niet te denken aan alle andere dingen die ik eigenlijk zou moeten doen. Ik trek mijn jas uit, ga naast haar zitten en zeg: Tuurlijk schat!
Copyright Didy van der Lans