Trein

Terwijl ik over het strand ren, voel ik de natte wind in mijn gezicht. Ik hoor de golven en het krijsen van de meeuwen. Ik voel mezelf versnellen en steeds harder rennen. Verder en verder. 

De gedachten aan gisteren verdwijnen langzaam naar de achtergrond. Vanuit mijn hoofd, kom ik steeds meer in mijn lijf. Ja, dat hoofd dat mij nog wel eens kan vertellen dat het ook anders had gekund, beter.

Ik weet nu dat ik die trein ook gewoon voorbij kan laten reizen. Laten gaan. Ik weet wat ik kan doen. Ik weet welke trein ik wel vul.

Ik ren nog wat harder en de gedachten vliegen mee met de wind. Ik ben een met die wind, de koude lucht, de regen. 

Tevreden laat ik thuis mijn vermoeide lijf in het warme bad zakken. Ik ben trots op wie ik ben en wat ik doe. Ik kies wat ik meeneem, alleen ik.