Alleen
Alleen
Ik ben eigenlijk nooit alleen geweest. Wel eventjes natuurlijk: een uurtje, een paar dagen, laatst nog een week. Alleen, was ik dan maar even in mijn eentje, niet echt helemaal alleen. Ik woonde eerst bij mijn ouders en broers, toen bij huisgenoten en daarna bij mijn vriend. Ik woonde nooit helemaal alleen.
“Fijn voor je”, denk je wellicht en dat is natuurlijk ook zo.
Denk ik.
Vermoed ik.
Ik weet het niet zeker.
Ik hou namelijk heel erg van alleen zijn. Ik vind het heerlijk als ik even alleen maar rekening hoef te houden met mezelf. Met mijn ritme, mijn wensen, mijn zooi. Ik hou heel veel van mensen en ik hou er ook heel veel van als die mensen allemaal even ergens anders zijn. Ik ben gewoon graag alleen.
Denk ik.
Vermoed ik.
Ik weet het niet zeker.
Ik heb makkelijk praten. Ik heb de luxe van altijd gezelschap als ik er behoefte aan heb. Ik heb twee schatten van kinderen, een leuke man en twee snoezige katten. Als ik een knuffel nodig heb, kan ik daar gewoon om vragen. Als ik even wil zeuren over hoe zwaar het leven is, dan kan dat gewoon. Ik mag niet klagen.
Denk ik.
Vermoed ik.
Ik weet het niet zeker.
Ik zou het stiekem best graag eens proberen. Gewoon voor een jaartje ofzo. Alleen zijn. Alleen wonen. Alleen eten. Alleen slapen. Zelf kiezen wanneer ik mensen zie en wanneer ook lekker niet. Alleen maar mijn eigen stof opzuigen, alleen maar eten waar ik zelf zin in heb. Zuiver kunnen voelen wat ik wil. Wie ik ben. Alleen. Dat is fijn.
Denk ik.
Vermoed ik.
Ik weet het niet zeker.
Het voelt als een taboe om dit te zeggen. Mijn buik draait negen rondjes bij het idee om dit te posten. Het voelt ondankbaar. Ik wil me verdedigen en zeggen: “maar ik hou natuurlijk heel veel van ze en ik zou ze nooit willen missen.” Dat is ook zo. Dat klopt helemaal.
En ik vraag me af hoe het zou zijn. Helemaal alleen. Me, myself and I. Eenzaam of juist heel vrij?
Ik weet het niet zeker.
Ik vermoed een beetje van allebei.
Ik denk soms eenzaam en soms heel vrij.
Photo by Sasha Freemind on Unsplash