Deel 2: Hekje
Deel 2: Hekje
Het is woensdagochtend. Ik zit in de stoel met mijn beide benen op de grond. Met twee roze kussen achter mijn rug gepropt, zodat ik met mijn korte benen toch nog tegen de rugleuning kan zitten. Ik probeer ontspannen te zitten en sluit mijn ogen op aanwijzen van Marijke, mijn therapeut. Het is mijn derde sessie, dus ik weet ongeveer wat er gaat komen. Ik ben vandaag extra zenuwachtig. “Dat is een goed teken”, zegt Marijke. “Dan moet er wat uit”.
Ik sluit mijn ogen op haar aanwijzen en ze vraagt me de periode te beschrijven van begin tot eind. Heel even heb ik geen idee waar ik moet beginnen. Tijdens eerdere sessies hebben we gekeken naar mijn bevallingen en hoewel die ook oneindig leken te duren hebben die toch een duidelijk begin en eind. Maar hoe beschrijf je vijf jaar met chronische pijn door bekkeninstabiliteit?
Terwijl ik haar die vraag stel, doemt er echter al een beeld op. Ik sta opeens weer voor dat stomme hek. Ik voel opnieuw de benauwdheid en de angst. Ja, angst is het goede woord. Angst dat ik dat hek niet over kan, angst dat mijn lichaam zoiets simpels niet aankan, angst dat ik opnieuw zal falen. Marijke vraagt me het beeld voor me te zien en als ik het heb mag ik mijn ogen openen. Voor mijn neus staat de lamp* en het lichtje gaat snel heen en weer.
Terwijl ik naar de lamp kijk, neemt het houten hek uit mijn herinnering enorme proporties aan. Het groeit en groeit en groeit tot er voor me een enorme, stenen muur staat. Ja logisch dat ik daar niet overheen kan! Ik kijk omhoog om de bovenkant te zien, maar de muur is hoger dan ik kan zien. Het is onmogelijk... Wanhoop maakt zich van me meester en de tranen stromen langs mijn wangen. Ik voel me bang, verdrietig en ook heel erg boos. “Goed”, zegt Marijke. “Blijf maar bij dat gevoel.”
Het lichtje schiet nog sneller heen en weer. Ik zie de muur niet meer voor me, maar ga helemaal op in het gevoel in mijn lijf. Mijn ademhaling is hoog, mijn hoofd voelt zwaar en ik wil het liefste naar huis om in mijn bed te gaan liggen. “Sluit je ogen maar weer”, hoor ik haar zeggen en ik haal opgelucht adem. Pffff, wat is dit toch heftig.
Dit proces blijven we herhalen, de angst en wanhoop neemt beetje voor beetje af en een uur later neem ik het oorspronkelijke beeld voor de laatste keer voor me. Voor het eerst zie ik het houten hek zoals het echt was: Gewoon zo’n standaard houten hek dat naast een weiland staat, met een stuk of drie van die horizontale latjes boven elkaar en maximaal een meter hoog. Zo’n hekje waar je even snel overheen klimt als je die tegenkomt tijdens je wandeling of waar je in een goede bui zelfs overheen springt. Zo’n houten hek.
In mijn gedachten klim ik lachend samen met Caroline het hek over. Ik denk er niet eens meer over na. Marijke laat me nog even stil staan bij dit positieve gevoel, geeft me als het ware toestemming om deze herinnering anders te kleuren. Ik voel me ontzettend moe, maar ook trots en opgelucht. Vandaag heb ik opnieuw een stap gezet in mijn herstel. Het houten hek, het enorme obstakel is weer geworden wat het moet zijn: gewoon een heel normaal hekje. Misschien is van het pad afwijken zo gek nog niet.
* Ik volg bij Marijke EMDR en de lamp is daar onderdeel van. Door met je ogen het lichtje te volgen worden op de een of andere manier je automatische wegstop mechanismen geremd en komen alle emoties in hun rauwste versie naar boven. Nadat je het eerste beeld hebt vastgesteld mag je je gedachten de vrije loop laten en alle beelden, woorden en gevoelens de vrije loop laten.