Rare hobby

Rare hobby

Ik wil meer van mezelf laten zien. Dat heb ik mezelf dit jaar als doel gesteld: mezelf laten zien. Precies zoals ik ben. Met alle aspecten die bij mij horen. En ik moet zeggen, daar ben ik al een aardig eind mee op weg. Ik schreef over mijn depressie, dichtte over mijn diepste gevoelens en plaatste zelfs een filmpje waarop ik aan het dansen ben. Allemaal rete spannend en zeker meer dan ik normaal gesproken van mezelf laat zien. 

Het gaat dus best goed met dat doel.

Nu is er alleen één ding waar ik maar zeer weinig mensen over vertel. Ik heb een rare hobby, die ik niet aan de grote klok hang en waar ik me blijkbaar voor schaam. Wat ik zelf tegelijkertijd een vreemde constatering vind. Ik schaam me niet voor al mijn diepe, persoonlijk gevoelens, maar wel voor deze aparte bezigheid? Bijzonder vind ik dat.

Ok, daar komt ie: Ik ben true crime obsessed.

‘True crime obsessed’, of te wel: geobsedeerd door echte misdaad. Waargebeurde verhalen met het liefst een moorddadig vleugje. Ik vind het leuk om alles te consumeren dat over moord, misdadigers en slachtoffers gaat. Zo luister ik zeker wel tien verschillende podcast hierover, kijk Locked Up Abroad op Netflix en lees regelmatig boeken rondom dit thema. Ik kan er niet genoeg van krijgen of zoals Fred van Leer zo mooi zegt: “ik hou ervan, vrouw. Ik hou ervan!” Al zegt hij dat geloof ik niet over deze bijzondere obsessie.

Begrijp me niet verkeerd. Ik hou zeker ook van een fictieve moord zo hier en daar. Het hoeft niet allemaal echt gebeurd te zijn. Zo ben ik bijvoorbeeld dol op van die slome Engelse detectives, die zich afspelen in afgelegen dorpjes, waar op de een of andere manier altijd drie mensen om het leven worden gebracht. Het halve platteland van Groot-Brittannië wordt vermoord en de andere helft is de mogelijke seriemoordenaar. Ga daar maar eens aanstaan. Heerlijk!

Ik hou dus van kijken naar, luisteren naar en lezen over moord en doodslag. Dat is mijn hobby. Mijn hobby! Dat kan toch bijna niet gezond zijn? Waar komt deze bizarre fascinatie vandaan? Ben ik gewoon geïnteresseerd in alle facetten van het menselijk leven? (Mijn favoriete verklaring.) Of is er iets heel ernstigs mis met mij en moet iedereen in mijn omgeving voortaan over zijn schouder kijken? (Hmm, misschien wel mijn nieuwe favoriete verklaring.)

Ik twijfel heus wel eens of ik zou moeten stoppen. Dat gebeurt meestal op een moment dat ik niet zo lekker in mijn vel zit. Dan denk ik dat mijn somberheid iets te maken zou kunnen hebben met wat voor narigheid ik allemaal in mijn hoofd stop. Die twijfel duurt gelukkig nooit lang. Ik minder hooguit wel eens. Dan heb ik een periode allemaal dromen over gevangenissen, achtervolgingen en bebloede lijken en dan stop ik dus heel even. Tot ik een week later toch die ene leuke podcast weer opzet. Ik ben een hopeloos geval.

Ik heb besloten ook dit deel van mijn wonderlijke pakket aan eigenaardigheden met jullie te delen. Mezelf laten zien, in volle glorie, betekent ook die kanten laten zien waar ik me voor schaam: mijn rare hobby. Of schaamde kan ik beter zeggen. Ik weet door alle podcasten met vele volgers dat ik zeker niet de enige ben met deze fascinatie. Nog belangrijker: ik weet ook dat we allemaal onze eigenaardigheden hebben en dat is precies wat mensen en hun verhalen zo leuk maakt!

Dit is simpelweg mijn eigenaardigheid, één van de eigenschappen die me uniek maakt en daar schaam ik me niet langer voor. Stiekem hoop ik ook een beetje dat ik daarmee de weg vrij maak voor jou om jouw vreemde hobbies weer met mij te delen. Oog om oog, tand om tand, rare hobby om rare hobby?

Photo by Dan Parlante on Unsplash